از برکات ویروس کرونا

بیش از ۱۰ روز از اعلام رسمی حضور این ویروس کشنده در کشور ما می‌گذرد. در این ۱۰ روز وقایع ناگواری در کشور ما روی داده، از به سوگ نشستن برخی خانواده‌ها تا حضور نگرانی در فضا تا … اما اتفاقاتی نیز افتاده است که بدون حضور این مهمان ناخوانده‌ی شوم، امکان رونمایی نداشتند. بیایید یک مروری بکنیم:

۱- الان به تقریب یک هفته است که مدارس، دانشگاه‌ها و دیگر مراکز آموزشی تعطیل‌اند. برخی از ادارات طرح دورکاری را اجرا کرده‌اند و برخی از کسب و کارها به کل تعطیل کرده‌اند. سینماها و ورزشگاه‌ها، کوچک و بزرگ، درها را بسته‌اند و خلاص. در کنار اینها مردم نگران از دچار شدن به این ویروس، همه‌ی رفت و آمدهای خود را متوقف کرده‌اند. از مهمانی‌های خانوادگی، گشت و گذار در شهر و حضور در مراکز خرید و بازارها. حتی نزدیکی به شب عید نیز نتوانسته بر ترس و بیم ایشان از این ویروس چیره شود و جنبشی از مردم در خیابان‌ها به چشم نمی‌خورد. خیابان‌ها چنان از ترافیک همیشگی خالی شده‌اند که کمی آدم را می‌ترساند…..اما…. آلودگی هوا کم نشده است! شاخص آلودگی هوای تهران برای ۲۴ ساعت گذشته ۱۲۱ و برای هم اکنون ۱۵۴ است (air now.tehran.ir). برای اینکه بفهمید ۱۵۴ یعنی چقدر کافی است یادآوری کنم (بر اساس همین درگاه کنترل کیفیت هوای تهران) این عددی است که در کل سال ۱۳۹۸ که اصلا سال سالمی از لحاظ هوا نبوده تنها ۳ بار دیگر پیشتر روی داده بود و با امروز شده ۴ بار. یعنی با وجود ساکن شدن ما و خالی شدن خیابانها از خودرو، آلودگی هوا افزایش یافته است. این یعنی چی؟ به نگاه من یعنی تمام این سالها هرآنچه در مورد آلودگی هوای تهران و ارتباط آن با خودروی من و شما و دور-دور دیگر دوستان می‌گفتند، شوخی بوده و مبنای واقعی نداشته است. همه‌ی غصه‌ای که برای ورود به طرح زوج و فرد و همه‌ی عذاب وجدانی که از پنهان کردن پلاک‌هایمان پیش از رسیدن به دوربینهای کنترل طرح داشتیم، بیهوده و نابجا بود. آلودگی هوا به چهارتا خودروی ما و دو تا دوار-رانی (همان دور دور دوستان) جوان‌هایمان ربطی نداشت. به سوخت ناپاک نیروگاه‌ها که ازت را به جای گاز مصرف می‌کنند و به ناخالصی‌های دیگر (مثل سولفور) سوخت‌ها از جمله گاز ربط دارد که در میزانی بسیار بسیار بیش از باک خودروی من و شما هوا را به جهنم آلودگی تبدیل کرده است. کرونای عزیز ممنون که با زمین‌گیر کردن ما در خانه‌هایمان به ما نشان دادی ما کمترین سهم را در آلودگی هوا داریم. کاشکی جریمه‌های حضور در طرح‌های مختلف ترافیکی وضع شده به بهانه‌ی آلودگی هوا را که در این سالها از ما گرفتند را به ما باز گردانند، به خدا ما بیگناه بودیم، گویا!

۲- افزایش آگاهی عمومی از چند و چون کار این ویروس با سرعتی بالا و قابل توجه روی داده است. به طوریکه حتی مادر سالمند من نیز دارای اطلاعات کاملی از مقابله با این ویروس و زمینه‌های پخش آن دارد و ما را به درستی پند می‌دهد. می‌بینید نن جون اون آقاهه، فوقش قیمت گوجه‌فرنگی را بلد بود ولی تو این ده سال و با توسعه‌ی استفاده از فضای مجازی، مادر من دارای اطلاعات علمی و پزشکی شده است. میزان منتشر شدن نوشته‌ها و بارگذاری ویدیوهای مرتبط آنچنان بالا است که ما وقت نمی‌کنیم همه‌ی آنها را ببینیم و بخوانیم. این رشد آگاهی عمومی بوده است که مردم را از حضور در فضاهای بسته و مکان‌های عمومی دور کرده است واگرنه با هزار تا قسم و تهدید دوستان دولتی و خصوصی، هرگز این اتفاق نمی‌افتاد و نمی‌توانستید حضور پرشور مردم در اماکن عمومی را کم کنید. این انتشار و گسترش آگاهی در بستر فضای مجازی و به برکت اینترنت روی داده است. و همین عمومی شدن اطلاعات از این ویروس و نحوه‌ی مبارزه با آن بوده که جلوی توسعه‌ی آن را گرفته و به ما در مهار آن کمک رسانده است. همان فضایی که برخی در آروزی عدمش، شب سر بر بالشت می‌گذاشتند این هفته فضای توسعه‌ی آگاهی ما از این بیماری شد و یاور دولت و مسوولین در اطلاع‌رسانی به مردم. کرونای عزیز ممنون که با حضور خود نشان دادی فضای مجازی تنها برای نمایش مدل‌های جدید دماغ و دعوت به تجمعات غیر قانونی نیست. فضای مجازی می‌تواند مفید هم باشد.

۳- آخرین مورد هم اینکه بابا من یک عمری است از این روبوسی ما مردها در عذابم. تو جلسه‌ای یا بلا به دور در مراسم ختمی یا، باز هم بلا به دور، در مراسم عقدی و ازدواجی؛ آنچنان توسط آشنا و غریبه ماچ‌باران می‌شوی (با ریتم سه تایی‌هاش) که هیچ جراح زیبایی توان بالا کشیدن پوست آن صورت فروشده را ندارد. جالب اینکه در عمده‌ی موارد در اینگونه مراسم نه لبخندی و نه پرسش حال و احوالی در کار نیست؛ تنها بوسه است که می‌ماند و گونه‌ای خیس از ادای محبت دیگران. کرونای عزیز ممنون که چهره‌ی ما را از شر رطوبتی غلیظ و ناشناس در امان داشته‌ایی؛ حداقل تا فردا نیز غنیمت است.

موارد دیگری از برکات حضور این نکبت-زنده‌ی-کوچک (= ویروس نکبت) را شاید باز هم در نوشته‌های بعدی بازخوانی کردم. همه‌تان سلامت باشید.